Αγαπητοί Συνάδελφοι, δε σας κρύβω ότι η ανοιχτή επιστολή σας προς τους συναδέλφους που δέχτηκαν να μετέχουν στον ΕΟΠΥΥ... στους οποίους ανήκω και εγώ, με λύπησε και με απογοήτευσε ιδιαίτερα. Είμαι σχετικά νέος γιατρός, διατηρώ ιατρείο εδώ και πέντε χρόνια, δουλεύω περισσότερες από δέκα ώρες ημερησίως, με αξιοπρέπεια. Ποτέ κανείς δεν έφυγε από το ιατρείο μου χωρίς να εξυπηρετηθεί, είτε είχε χρήματα είτε όχι, ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκα τη θέση μου, ποτέ δε χρέωσα επίσκεψη ή πράξη σε Ταμείο που να μη την εκτελέσω, ποτέ δε έκανα διακρίσεις με βάση το πορτοφόλι του καθενός ή την κοινωνική του θέση. Δε σας κρύβω ότι συχνά δυσκολεύτηκα οικονομικά, αλλά ποτέ δεν ξεπέρασα τα όρια της ιατρικής δεοντολογίας. Δεν ξέρω αν είμαι καλή ή κακή γιατρός, καθένας κρίνεται από τις πράξεις του και τις διαγνώσεις του, ξέρω όμως πως πάντα προσπάθησα να κάνω το καλό, από όποια θέση κι αν μου προσφέρθηκε.
Οι καιροί είναι δύσκολοι. Ο κόσμος γύρω μας υποφέρει σίγουρα περισσότερο από μας. Η τύχη θέλησε να είμαι γιατρός κυρίως των φτωχών. Πολλοί από τους ασθενείς μου μείνανε άνεργοι, οικογένειες ολόκληρες χωρίς δουλειά, συνταξιούχοι που ζουν με ψίχουλα, αν και δούλεψαν μια ζωή. Από ποιους να ζητήσω, κύριοι, επίσκεψη; Πώς να τους κοροϊδέψω, πετώντας τους το μπαλάκι της διεκδίκησης των χρημάτων αυτών από τα Ταμεία τους, όταν εμείς οι ίδιοι, με τους Συλλόγους μας και τη δύναμή μας δεν καταφέραμε ποτέ το αυτονόητο, να πληρωνόμαστε δηλαδή στην ώρα μας για τα δεδουλευμένα μας; Πώς να τους στερήσω τη δυνατότητα πρόσβασης στο Ιατρείο μου, με αυτό τον έμμεσο τρόπο; Γιατί να τους στερήσω την αξιοπρέπεια , τι φταίνε αυτοί που πλήρωναν μια ζωή για τις δικές μας ανεπάρκειες; Τι φταίνε αν τα Ταμεία τους ξεζουμίστηκαν με διάφορους τρόπους;
Πάντα σεβάστηκα τους συναδέλφους μου, ακόμη κι όταν διαφωνούσα μαζί τους. Πάντα σεβάστηκα τους δασκάλους μου, αυτούς που με έμαθαν ιατρική, αυτούς που με τις πράξεις τους και τη ζωή τους με δίδαξαν ότι υπάρχει κι ένας άλλος δρόμος, που δεν περνά υποχρεωτικά μέσα από τα φακελάκια και την αναξιοπρέπεια, ούτε μέσα από το ψέμα. Σ΄αυτούς παλεύω να μοιάσω. Σε όσους παρέμειναν στα νοσοκομεία να δουλεύουν με ελάχιστες αμοιβές, χωρίς υλικά και σε όσους δέχονται καθημερινά τους χλευασμούς, εξυβρίζονται ως επίορκοι, γιατί απλά είναι διαφορετικοί. Κάποτε έδωσα ένα Όρκο, κι ήταν για μένα η σημαντικότερη μέρα της ζωής μου. Έκτοτε παλεύω για το δικαίωμα και την υποχρέωση να τηρήσω αυτό τον Όρκο. Δε θέλω παρά μόνο να βοηθήσω όσο μπορώ, με ότι έμαθα. Στο ιατρείο μου έχω επενδύσει την ψυχή μου. Κανείς δε θα με εμποδίσει και με κανένα τρόπο να το λειτουργήσω με τον τρόπο που θεωρώ εγώ σωστό. Και σίγουρα δε θα μπει το χρήμα εμπόδιο για όποιον θελήσει τη βοήθειά μου. Για όλους αυτούς τους λόγους δέχτηκα να μετέχω στον ΕΟΠΥΥ και χαίρομαι που ανάμεσα στους υπόλοιπους συναδέλφους που δέχτηκαν, ‘τη μειοψηφία’ όπως λέτε κι εσείς στην επιστολή σας, διακρίνω τους φίλους μου. Λοιπόν, τι περιμένετε; ΣΤΑΥΡΩΣΤΕ ΜΑΣ!
Οι καιροί είναι δύσκολοι. Ο κόσμος γύρω μας υποφέρει σίγουρα περισσότερο από μας. Η τύχη θέλησε να είμαι γιατρός κυρίως των φτωχών. Πολλοί από τους ασθενείς μου μείνανε άνεργοι, οικογένειες ολόκληρες χωρίς δουλειά, συνταξιούχοι που ζουν με ψίχουλα, αν και δούλεψαν μια ζωή. Από ποιους να ζητήσω, κύριοι, επίσκεψη; Πώς να τους κοροϊδέψω, πετώντας τους το μπαλάκι της διεκδίκησης των χρημάτων αυτών από τα Ταμεία τους, όταν εμείς οι ίδιοι, με τους Συλλόγους μας και τη δύναμή μας δεν καταφέραμε ποτέ το αυτονόητο, να πληρωνόμαστε δηλαδή στην ώρα μας για τα δεδουλευμένα μας; Πώς να τους στερήσω τη δυνατότητα πρόσβασης στο Ιατρείο μου, με αυτό τον έμμεσο τρόπο; Γιατί να τους στερήσω την αξιοπρέπεια , τι φταίνε αυτοί που πλήρωναν μια ζωή για τις δικές μας ανεπάρκειες; Τι φταίνε αν τα Ταμεία τους ξεζουμίστηκαν με διάφορους τρόπους;
Πάντα σεβάστηκα τους συναδέλφους μου, ακόμη κι όταν διαφωνούσα μαζί τους. Πάντα σεβάστηκα τους δασκάλους μου, αυτούς που με έμαθαν ιατρική, αυτούς που με τις πράξεις τους και τη ζωή τους με δίδαξαν ότι υπάρχει κι ένας άλλος δρόμος, που δεν περνά υποχρεωτικά μέσα από τα φακελάκια και την αναξιοπρέπεια, ούτε μέσα από το ψέμα. Σ΄αυτούς παλεύω να μοιάσω. Σε όσους παρέμειναν στα νοσοκομεία να δουλεύουν με ελάχιστες αμοιβές, χωρίς υλικά και σε όσους δέχονται καθημερινά τους χλευασμούς, εξυβρίζονται ως επίορκοι, γιατί απλά είναι διαφορετικοί. Κάποτε έδωσα ένα Όρκο, κι ήταν για μένα η σημαντικότερη μέρα της ζωής μου. Έκτοτε παλεύω για το δικαίωμα και την υποχρέωση να τηρήσω αυτό τον Όρκο. Δε θέλω παρά μόνο να βοηθήσω όσο μπορώ, με ότι έμαθα. Στο ιατρείο μου έχω επενδύσει την ψυχή μου. Κανείς δε θα με εμποδίσει και με κανένα τρόπο να το λειτουργήσω με τον τρόπο που θεωρώ εγώ σωστό. Και σίγουρα δε θα μπει το χρήμα εμπόδιο για όποιον θελήσει τη βοήθειά μου. Για όλους αυτούς τους λόγους δέχτηκα να μετέχω στον ΕΟΠΥΥ και χαίρομαι που ανάμεσα στους υπόλοιπους συναδέλφους που δέχτηκαν, ‘τη μειοψηφία’ όπως λέτε κι εσείς στην επιστολή σας, διακρίνω τους φίλους μου. Λοιπόν, τι περιμένετε; ΣΤΑΥΡΩΣΤΕ ΜΑΣ!
Αναγνώστης
tromaktiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου