H πρόοδος που έχει σημειωθεί στην ευρωζώνη δεν είναι αρκετή για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κρίση χρέους των υπερχρεωμένων κρατών. Το ευρώ είναι ένα μοναδικό έργο. Για να μοιραστούν τα κυρίαρχα κράτη ένα νόμισμα απαιτεί αλληλεγγύη και πειθαρχία. Όσο πιο διαφορετικά είναι τα συστατικά των οικονομιών και όσο πιο μεγάλες οι αποκλίσεις με τις επιδόσεις τους, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη για αλληλεγγύη. Η Financial Times πιστεύει ότι μια ισχυρότερη πολιτική ένωση με μεγαλύτερη οικονομική ευελιξία θα ήταν αναγκαία, αν η ζώνη του ευρώ επιβιώσει σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Μόνο σε περίπτωση κρίσης, θα καταστεί σαφές εάν οι προϋποθέσεις για την επιβίωση, θα πρέπει να τηρούνται. Η κρίση αυτή παρέχει τη δοκιμή.
Σύμφωνα με την εφημερίδα, η ευρωζώνη θα αντιμετωπίσει τρεις σημαντικές προκλήσεις.
Πρώτον, οι ηγέτες δεν έχουν δημιουργήσει ένα καθεστώς που να αποτρέπει την αντιμετώπιση των ενδεχόμενων κρίσεων. Είναι όμως γεγονός ότι έχουν επιτευχθεί σημαντικά σημεία της συμφωνίας. Το ένα είναι η πρόθεση για την παρακολούθηση και προώθηση της ανταγωνιστικότητας, ιδίως στις αγορές εργασίας. Χωρίς ευέλικτες αγορές εργασίας, ένα νόμισμα δεν μπορεί να λειτουργήσει. Επιπλέον, αυτό συμβαίνει λόγω της εστίασης στη μακροπρόθεσμη διατηρησιμότητα των δημόσιων οικονομικών. Ένα ακόμα είναι το σχέδιο για την παρακολούθηση του χρέους των τραπεζών, τα νοικοκυριά και τις μη χρηματοπιστωτικές εταιρείες. Παρ 'όλα αυτά, εξακολουθούν να υπάρχουν μεγάλα κενά. Το πιο σημαντικό στα σχέδια για τον οικονομικό συντονισμό είναι η απροθυμία να αναγνωρισθεί ο δεσμός μεταξύ του εξωτερικού πλεονάσματος των βασικών χωρών και της οικονομικής αστάθειας στην περιφέρεια. Η εστίαση παραμένει στη δημοσιονομική απειθαρχία, η οποία δεν αποτέλεσε την αιτία των κρίσεων στην Ιρλανδία ή την Ισπανία. Εν τω μεταξύ, η μεγαλύτερη παράλειψη στο σχέδιο για το μόνιμο ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας είναι ότι οι πόροι του - συνολικά 500 δισ ευρώ - θα ήταν ανεπαρκής για τη διαχείριση των κρίσεων ρευστότητας στις μεγαλύτερες χώρες. Επιπλέον, και αυτό εξαρτάται από τους πόρους των χωρών που δύνανται να χρειαστεί να διασωθούν.
Δεύτερον, είναι ασαφές κατά πόσον οι προβληματικές χώρες θα είναι σε θέση να ξεφύγουν από τις κρίσεις τους με διαχειρίσιμο πολιτικό κόστος. Έχουν μόλις αρχίσει αυτό που σίγουρα θα αποδειχθεί μια μακρά και οδυνηρή διαδικασία προσαρμογής. Προς το παρόν, η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία βρίσκουν πρόσβαση στις χρηματοπιστωτικές αγορές με απαγορευτικό κόστος. Είναι ασαφές πότε ή πώς μπορεί να το ανακτήσουν. Ωστόσο, δεν έχουν εύκολη εναλλακτική λύση για να χρονοτριβούν. Οι χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες έχουν μεγάλα διαρθρωτικά πρωτογενή δημοσιονομικά ελλείμματα . Έτσι, η αναδιάρθρωση του χρέους, δεν αποτελεί πανάκεια. Ένα επιπλέον ζήτημα είναι αν μπορεί να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητά τους χωρίς το χρέος τους, να γίνει περισσότερο ανεξέλεγκτο. Επί του παρόντος, οι χώρες που είναι πιθανόν να προσαρμόσουν την έξοδό τους από το χάος φαίνεται να είναι η Ιρλανδία και η Ισπανία. Όμως, περαιτέρω πολιτικές και οικονομικές κρίσεις είναι πολύ πιθανό να υπάρξουν.
Τρίτον, η ευρωζώνη έχει αποτύχει να κόψει τον γόρδιο δεσμό που συνδέει τη δημοσιονομική με την χρηματοοικονομική κρίση. Σήμερα η άποψη που επικρατεί είναι η "υποχρέωση" των ανώτερων πιστωτών των τραπεζών να συμβάλλουν στα χρέη των προβληματικών χωρών, ενω οι κυβερνήσεις πρέπει να αποφεύγουν την αναδιάρθρωση των χρεών τους. Αυτός ο συνδυασμός είναι μια μηχανή για να επιβαρυνθεί το κόστος των τελευταίων κακών δανείων οι φορολογούμενοι πολίτες, των χωρών των οποίων ο ιδιωτικός τομέας δανείστηκε υπερβολικά.
Η εναλλακτική λύση είναι η διαγραφή δανείων και αναδιάρθρωση του κεφαλαίου των τραπεζών τους άμεσα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει οι πολιτικοί να παραδεχθούν την υπαιτιότητά τους. Μια παραδοχή ότι έγιναν λάθη τόσο από τους ενάρετο όσο και από τους αμαρτωλούς, μπορεί να είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη διατήρηση της πολιτικής βούλησης για την ενίσχυση του συστήματος. Τεράστιες προκλήσεις παραμένουν μπροστά μας. Θα ήταν ευκολότερο να πιστεύουν ότι θα πρέπει να ξεπεραστούν, αν όλοι ομολογήσουν το ρόλο τους στο χάος. Εκείνοι που δανείζονται τόσο ανόητα και εκείνοι που δανείστηκαν τόσο ανόητα
Όπως είχε παρατηρήσει η γαλλίδα Υπουργός Οικονομικών, «χρειάζονται δύο για να χορέψουν ταγκό»। Το ταγκό της ευρωζώνης είναι διαβολικά περίπλοκο. Αλλά ο χορός συνεχίζεται.
newscode
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου