Η κ. Διαμαντοπούλου φοβάται την σύγκρουση και κάνει πίσω

Δεν είναι κακό να γίνονται αλλαγές σε ένα νομοσχέδιο που βγαίνει σε διαβούλευση. Αρχή της Δημοκρατίας είναι ο διάλογος και η συμφωνία με τους ενδιαφερόμενους. Όταν όμως, οι κυβερνώντες σου πιπιλάνε το μυαλό και σου λένε ότι ο νόμος είναι σωστός, θα αλλάξουν τα πάντα, είναι απαραίτητη η ανατροπή, οι μεταρρυθμίσεις θα προχωρήσουν και άλλα τέτοια επαναστατικά και μόλις έρχεται η ώρα της ψήφισης κάνουν κωλοτούμπες και οπισθοχωρήσεις, ε τότε μάλλον μπορεί να μιλήσει κανείς για... αμετροέπεια και έλλειψη συνέπειας.

Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό της κουβέντας που γίνεται σχετικά με τις αλλαγές στην Ανώτατη Εκπαίδευση και με το όραμα της Άννας Διαμαντοπούλου να φέρνει τα πάνω κάτω στα Πανεπιστήμια.

Οι πληροφορίες λοιπόν κάνουν λόγο για μεγάλες αλλαγές στο νόμο πλαίσιο σε μια προσπάθεια να μην κλείσουν τα πανεπιστήμια και να μην υπάρξει ακόμη μια ανοικτή πληγή για την κυβέρνηση. Σου λένε, θα απεργήσουν οι ταξιτζήδες, θα μείνουν κλειστά στα σχολεία, θα έρθουν και τα σημειώματα της εφορίας, να έχουμε και τους φοιτητές στους δρόμους και τα ΑΕΙ με λουκέτο;

Άλλωστε, υπάρχει και εσωκομματική κριτική κατά της υπουργού Παιδείας οπότε δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς παρά αλλαγές.

Φαίνεται λοιπόν να επιλέγεται ένα πιο… λάιτ νομοσχέδιο κυρίως σε ότι αφορά τις εξουσίες του συμβουλίου διοίκησης των ΑΕΙ. Αρχικά το 15ελές συμβούλιο θα αποτελούνταν από 7 πανεπιστημιακούς, 7 εξωπανεπιστημιακούς και έναν εκπρόσωπο των φοιτητών. Στις αλλαγές που προκρίνονται είναι να έχουν 8 εκπροσώπους στο Συμβούλιο οι πανεπιστημιακοί, οπότε και τον έλεγχο. Έτσι δεν θα εκλέγεται πρύτανης εκτός του Πανεπιστημίου, ένα θέμα που αποτελούσε κόκκινη γραμμή για τους καθηγητές. Επίσης, φαίνεται να αναβαθμίζεται ο ρόλος της Συγκλήτου, καθώς αναλαμβάνει όλα τα ερευνητικά και εκπαιδευτικά θέματα, ενώ το Τμήμα παραμένει βασική πανεπιστημιακή μονάδα και όχι Σχολή, όπως ήθελε το υπουργείο Παιδείας.
Μ’ αυτές τις αλλαγές η κ. Διαμαντοπούλου θα προσπαθήσει να εξευμενίσει τους πανεπιστημιακούς και να μην κλείσουν τα πανεπιστήμια, ούτε να προτρέψουν τους φοιτητές σε καταλήψεις, κάτι όχι και τόσο σίγουρο.

Το θέμα, πάντως, δεν είναι τι κάνει η υπουργός και η κυβέρνηση, αλλά αν επιτέλους χρειάζονται αλλαγές στα Πανεπιστήμια. Και κανείς δεν ξέρει αν είναι σωστό να υπάρχει πρύτανης εξωπανεπιστημιακός, ή όχι. Ας το έκανε νόμο αυτό η κ. Διαμαντοπούλου και ας κρινόταν από το αποτέλεσμα. Άλλωστε, τόσα χρόνια είδαμε το χάλι του Πανεπιστημίου όταν κουμάντο κάνει ένα συγκεκριμένο κονκλάβιο καθηγητών σε αγαστή συνεργασίας με φοιτητοπατέρες. Συμφωνίες κάτω από το τραπέζι για εκλογή καθηγητών και αντάλλαγμα μαθήματα, ρεμούλες με τα ερευνητικά κονδύλια χωρίς κανένα έλεγχο, απόλυτη εξουσία στα πανεπιστήμια χωρίς όμως και τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Αυτό είναι το πανεπιστήμιο που λειτουργεί φυσικά με κομματικά κριτήρια και με πολιτικές παρεμβάσεις. Όσοι προσπάθησαν να κάνουν αλλαγές εδώ και χρόνια προσέκρουσαν σε καθεστωτικές αντιλήψεις και σε νοοτροπίες κλειστού επαγγέλματος που κανείς δεν πρέπει να πειράξει.

Παιδεία, όμως δεν γίνεται έτσι. Και κάποιοι καθηγητές και φοιτητές πρέπει να καταλάβουν ότι τα πανεπιστήμια είναι χώρος μόρφωσης των παιδιών μας και παραγωγής έργου.

Αλλά και η κ। Διαμαντοπούλου πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να το παίζει σκληρή και άτεγκτη και μετά να οπισθοχωρεί επειδή φοβάται τη σύγκρουση και την ήττα.

antinews